Gisteren hebben we 105 km gefietst over een prachtige, rustige weg van Trail naar Canyonville. De eerste 20 km moesten we klimmen, maar daarna gingen we langzaamaan door een dal naar beneden. Om ons heen bergen. En...er waren ook weer honden. Lees hier het verhaal van Peeetje.
De schoothondjes.
Half Amerika heeft gedrochten in huis die "very cute" zijn.
De door vorstelijk betaalde dierenkappers gecoiffeerde poedeltjes, schnautzertjes, pinchers en tegenwoordig de ....chihuahua.
Chihuahua's, een soort kuttenlikkertjes van ongekende inteelt, zijn hier zeer populair.
Dat zie je niet alleen aan de vele opgedofte vierpotertjes met een wollen dekje van de "stars and stripes" op de 4th of July, maar ook de vermenselijkte bedmaatjes met sokjes aan hun pootjes en roze strikjes in hun oortjes.
De meesten hebben een zeer onnatuurlijke wanverhouding tussen kop en lichaam.
De kop lijkt op een opgeblazen ballonnetje met de bolle oogjes veel te ver naar buiten perst.
De dunne satéstokpootjes lijken dan weer bij een wandelende tak te horen.
Vergis u niet...dit hóórt zo volgens de huidige jurytermen van de kynologie.
Het is "móói!"
Zoals overal ter wereld houdt men hier in de VS honden.
Mijnsinziens zijn er hier in California/Oregon vier soorten:
De toffe kameraden.
Meestal grotere beesten met een schofthoogte van je knie. De soorten die je een lekkere klap op de kont kunt geven en dat als een aanmoediging beschouwen tot spelen.
"Spelen" betekent als een gek rondrennen en na enige rondjes de vuile voorpoten tegen je aanzetten, met de natte snuit plus kwijlerige tong ter hoogte van je mond en een gezicht van "doe je nog mee of niet"?
De niet-bestaande honden.
Bij ieder hek dat enig privaat gebiedsomvang pretendeert, staat:
'Dog on duty" of "Beware of the dog", of "Watchdog".
Zo'n bord intrigeert me altijd en ik test het waarheidsgehalte daarvan soms door náást dat bord even mijn urine te lozen.
Iedere hond is gevoelig voor geurvlaggen, nietwaar?
Geen reactie betekent: geen hond. Fake.
Mijnsinziens zijn er hier in California/Oregon vier soorten:
De toffe kameraden.
Meestal grotere beesten met een schofthoogte van je knie. De soorten die je een lekkere klap op de kont kunt geven en dat als een aanmoediging beschouwen tot spelen.
"Spelen" betekent als een gek rondrennen en na enige rondjes de vuile voorpoten tegen je aanzetten, met de natte snuit plus kwijlerige tong ter hoogte van je mond en een gezicht van "doe je nog mee of niet"?
De niet-bestaande honden.
Bij ieder hek dat enig privaat gebiedsomvang pretendeert, staat:
'Dog on duty" of "Beware of the dog", of "Watchdog".
Zo'n bord intrigeert me altijd en ik test het waarheidsgehalte daarvan soms door náást dat bord even mijn urine te lozen.
Iedere hond is gevoelig voor geurvlaggen, nietwaar?
Geen reactie betekent: geen hond. Fake.
De schoothondjes.
Half Amerika heeft gedrochten in huis die "very cute" zijn.
De door vorstelijk betaalde dierenkappers gecoiffeerde poedeltjes, schnautzertjes, pinchers en tegenwoordig de ....chihuahua.
Chihuahua's, een soort kuttenlikkertjes van ongekende inteelt, zijn hier zeer populair.
Dat zie je niet alleen aan de vele opgedofte vierpotertjes met een wollen dekje van de "stars and stripes" op de 4th of July, maar ook de vermenselijkte bedmaatjes met sokjes aan hun pootjes en roze strikjes in hun oortjes.
De meesten hebben een zeer onnatuurlijke wanverhouding tussen kop en lichaam.
De kop lijkt op een opgeblazen ballonnetje met de bolle oogjes veel te ver naar buiten perst.
De dunne satéstokpootjes lijken dan weer bij een wandelende tak te horen.
Vergis u niet...dit hóórt zo volgens de huidige jurytermen van de kynologie.
Het is "móói!"
Hoe idioter de lichaamsverhoudingen hoe "mooier".
Dat iedere bevalling van een moeder chihuahua een pijnlijke bevalling is, omdat de kop van de boreling veel te groot is voor het bekken van de fragiele moeders, dat is uiteraard geen issue.
Opvallend tijdens onze fietstrip is het aantal aanplakbiljetten met vermiste hondjes.
Veelal chihuahua´s.
Er ligt nogal wat aan harige verkeersslachtoffers op de door ons befietste wegen.
Vele zijn herkenbare wasberen, skunks of squirrels.
Sommige echter zijn van de bovengenoemde viervoeters.
Als de donkerbruin-rode haarpannenkoeken op het asfalt erg klein zijn, dan denk ik echter niet aan het hondje.
Dat iedere bevalling van een moeder chihuahua een pijnlijke bevalling is, omdat de kop van de boreling veel te groot is voor het bekken van de fragiele moeders, dat is uiteraard geen issue.
Opvallend tijdens onze fietstrip is het aantal aanplakbiljetten met vermiste hondjes.
Veelal chihuahua´s.
Er ligt nogal wat aan harige verkeersslachtoffers op de door ons befietste wegen.
Vele zijn herkenbare wasberen, skunks of squirrels.
Sommige echter zijn van de bovengenoemde viervoeters.
Als de donkerbruin-rode haarpannenkoeken op het asfalt erg klein zijn, dan denk ik echter niet aan het hondje.
Nee, dat is dood en allang opgedroogd, maar mijn meeleven gaat dan uit naar de huilerige Amerikaanse, die alweer haar nacht eenzaam, maar vooral onbevredigd moet doorbrengen...
De ongeleide projectielen.
Annelies en ik hebben ieder een ouderwetse glasvezel aanwijsstok naast onze voorvork om achtervolgende jagers een gevoelige tik op de neus te geven.
Bij niet-aangelijnde farmhonden een adequaat instrument voor fietsers.
Annelies en ik hebben ieder een ouderwetse glasvezel aanwijsstok naast onze voorvork om achtervolgende jagers een gevoelige tik op de neus te geven.
Bij niet-aangelijnde farmhonden een adequaat instrument voor fietsers.
Reeds rond 06.00 u op weg van de camping bij Crater Lake naar de vlakkere vallei die naar Portland leidt, worden we onderweg van rechts plotseling furieus toegeblaft door twee middelgrote etters.
Fietsers kennen ze daar niet, dus wij als langzame prooi zijn aantrekkelijk om naar toe te stuiven.
We hebben procedures daarvoor, want honden pakken altijd de achterste.
Achter het gaas rennen ze eerst met ons mee tot het komende open hek en dan begint het spel.
Onze hondenprocedure is:
--direct remmen om hun jachtinstinct te verpesten
--Annelies naar voren, ik naar achteren, tegelijkertijd de stokken trekkend
--Annelies heeft de grootste mond, dus die begint terug te schreeuwen. Ook dat maakt indruk.
Deze haarballen kennen echter ook zo hun hondse guerilla tactieken, dus proberen ze met heen en weer rennen buiten onze slagruimte te blijven, terwijl wij langzaam voorwaarts bewegen.
Zo redden we onze kuiten uit de bekken van de lieverds en laten ze midden op de weg achter, terwijl ze nog triomfantelijk nablaffen.
Wij vervolgen onze reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten