maandag 30 juli 2012

Vijf weken later!


Zonet vlak bij dit bord, vijf weken en 1 uur later, 2500 km op de teller! 

Sundays Specials@Safeway

Breakfast Special

Het fijne van zo vroeg op staan op een camping, is dat er nog niemand op de wc is. We kamperen nu al tien dagen aan één stuk en we vinden het heerlijk. Om 5 uur maakt Peeetje me meestal wakker, we blijven nog even liggen en dan hup aan het werk. Tegen de tijd dat ik de binnentent heb ingeruimd, is mijn eerste bakje leut klaar. Vaak loop ik er mee naar de restrooms! Als ik terugkom, het gelukkigste moment van de dag, vlug nog een koffie, eten, pakken en weg zijn we. Weer on the road voor weer een nieuwe dag. Wat zal die ons brengen? Waar slapen we vanavond? Zo ook vandaag op deze rustige zondag. Een vrouw zit te lezen voor haar tent. Kan zeker niet slapen. Waar zijn mijn slaapproblemen?  Iedere nacht slapen we 8 á 9 uur. Ik slaap diep en vast en als ik even wakker ben (om te plassen in ons erwtenconserven blik), ben ik zo weer weg. Peeetje eet niks gedurende de hele nacht. Thuis heeft hij de gewoonte om 3á 4 keer uit bed te gaan om te eten. Vandaag eerst een stukje interstate en dan weer op de 99. Bij Safeway drinken we weer koffie. Ik ben helemaal verliefd op die supermarkt. Veel organic food en goede prijzen. Van verschillende ketens, heb ik de bonuskaart in mijn portemonnee, maar Safeway is the best! De zon breekt vandaag wat later door. We hebben onze tweede ontbijt om half twaalf (65 km al gefietst). The breakfast special vandaag is steak, eggs, hashbrowns, yoghurt with fruit, toast met jam en boter en dit alles voor maar $5, 95. Daar kunnen we niet tegen op kopen./koken. We eten alles op (op deze reis ben ik een flexitariër) en fietsen nog zo'n 30 km. Bij weer een Safeway ons dagelijkse portie alcohol, sojamelk (ja, eindelijk heb ik Peeetje zover dat hij geen melk meer drinkt), groente, fruit en bonen voor de soep vanavond, kopen. Nu nog een plek om te slapen and we are all set! De mevrouw achter de kassa zegt: "Elk's Park on the Mulino Road'. Een aardige jongen gaat op zoek op zijn telefoon en stuurt ons via een hele grote omweg naar een private campingground van The Elk's. Alleen leden mogen hier overnachten. Na wat rondlopen, komt er een man uit een RV. Wij vertellen dat we all the way uit Holland zijn komen fietsen en op zoek zijn naar een plekje voor onze tent. Om een lang verhaal kort te maken. Deze man, geboren in Middellburg en op zijn twaalfde geëmigreerd, met zijn ouders naar The US, schrijft ons als guest in. Wij betalen 10 dollar en staan op het mooiste, rustigste plekje ever en gaan ons te buiten aan al het lekkers van Safeway!

zondag 29 juli 2012

Kilometers vreten!

Terwijl heel Amerika kampt met grote droogte, genieten wij van een heerlijk temperatuurtje. Al twee dagen is het 's morgens bewolkt en kunnen wij goed doortrappen. Rond 13.00 uur breekt de zon door en het wordt niet al te warm. Na onze rustdag in Canyonville volgen we min of meer de snelweg. We rijden er maar heel af en toe op, meestal de parallelweg, de oude historische route langs de spoorlijn. Veel houtindustrie op rustige landelijke wegen. We ontbijten weer voor 5 bucks in 'diningen' waar de meest slechtgeklede, dikke mensen ontiegelijke hoeveelheden voedsel zitten te verorberen. Wij vallen niet op in onze verschoten kleren, sandalen en truck(fiets), waar wasgoed op ligt te drogen. En dan is er weer een heel ander landschap; veel graanvelden en lange vlakke wegen. Het voelt goed, dat we ons geen zorgen hoeven te maken, om ons voedsel en ons onderkomen voor de nacht. Steeds vinden we een camping, we slapen het liefst in onze tent, na meer dan 100 km (zaterdag 127 km. Dat hebben we wel verdiend vinden we, ja toch?
wachten voor de trein
na wat kilometers weer wachten voor dezelfde trein

weer een heel ander landschap



wervelstormpjes op het platteland

vrijdag 27 juli 2012

Rustdag!


Koffiedrinken, kijken en niks kopen, zwemmen, lezen en bloggen in Canyonville.

Pas op voor de hond!

Gisteren hebben we 105 km gefietst over een prachtige, rustige weg van Trail naar Canyonville. De eerste 20 km moesten we klimmen, maar daarna gingen we langzaamaan door een dal naar beneden. Om ons heen bergen. En...er waren ook weer honden. Lees hier het verhaal van Peeetje.
Zoals overal ter wereld houdt men hier in de VS honden.
Mijnsinziens zijn er hier in California/Oregon vier soorten:

De toffe kameraden.
Meestal grotere beesten met een schofthoogte van je knie. De soorten die je een lekkere klap op de kont kunt geven en dat als een  aanmoediging beschouwen tot spelen.
"Spelen" betekent als een gek rondrennen en na enige rondjes de vuile voorpoten tegen je aanzetten, met de natte snuit plus kwijlerige tong ter hoogte van je mond en een gezicht van "doe je nog mee of niet"?

De niet-bestaande honden.
Bij ieder hek dat enig privaat gebiedsomvang pretendeert, staat:
'Dog on duty" of "Beware of the dog", of "Watchdog".
Zo'n bord intrigeert me altijd en ik test het waarheidsgehalte daarvan soms door náást dat bord even mijn urine te lozen.
Iedere hond is gevoelig voor geurvlaggen, nietwaar?
Geen reactie betekent: geen hond. Fake.


De schoothondjes.
Half Amerika heeft gedrochten in huis die "very cute" zijn.
De door vorstelijk betaalde dierenkappers gecoiffeerde poedeltjes, schnautzertjes, pinchers en tegenwoordig de ....chihuahua.
Chihuahua's, een soort kuttenlikkertjes van ongekende inteelt, zijn hier zeer populair.
Dat zie je niet alleen aan de vele opgedofte vierpotertjes met een wollen dekje van de "stars and stripes" op de 4th of July, maar ook de vermenselijkte bedmaatjes met sokjes aan hun pootjes en roze strikjes in hun oortjes.
De meesten hebben een zeer onnatuurlijke wanverhouding  tussen  kop en lichaam.
De kop lijkt op een opgeblazen ballonnetje met de bolle oogjes veel te ver naar buiten perst.
 De dunne satéstokpootjes lijken dan weer bij een wandelende tak te horen.
Vergis u niet...dit hóórt zo volgens de huidige jurytermen van de kynologie.
Het is "móói!"
Hoe idioter de lichaamsverhoudingen hoe "mooier".
Dat iedere bevalling van een moeder chihuahua een pijnlijke bevalling is, omdat de kop van de boreling veel te groot is voor het bekken van de fragiele moeders,  dat is uiteraard geen issue.

Opvallend tijdens onze fietstrip is het aantal aanplakbiljetten met vermiste hondjes.
Veelal chihuahua´s.
Er ligt nogal wat aan  harige verkeersslachtoffers op de door ons befietste wegen.
Vele zijn herkenbare wasberen, skunks of squirrels.
Sommige echter zijn van de bovengenoemde viervoeters.
Als de donkerbruin-rode haarpannenkoeken op het asfalt erg klein zijn, dan denk ik echter niet aan het hondje.
Nee, dat is dood en allang opgedroogd, maar mijn meeleven gaat dan uit naar de huilerige Amerikaanse, die alweer haar nacht eenzaam, maar vooral onbevredigd moet doorbrengen...
De ongeleide projectielen.
Annelies en ik hebben ieder een ouderwetse glasvezel aanwijsstok naast onze voorvork om achtervolgende jagers een gevoelige tik op de neus te geven.
Bij niet-aangelijnde farmhonden een adequaat instrument voor fietsers.
Reeds rond 06.00 u op weg van de camping bij Crater Lake naar de vlakkere vallei die naar Portland leidt, worden we onderweg van rechts plotseling furieus toegeblaft door twee middelgrote etters.
Fietsers kennen ze daar niet, dus wij als langzame prooi zijn aantrekkelijk om naar toe te stuiven.
We hebben procedures daarvoor, want honden pakken altijd de achterste.
Achter het gaas rennen ze eerst met ons mee tot het komende open hek en dan begint het spel.
Onze hondenprocedure is:
--direct remmen om hun jachtinstinct te verpesten
--Annelies naar voren, ik naar achteren, tegelijkertijd de stokken trekkend
--Annelies heeft de grootste mond, dus die begint terug te schreeuwen. Ook dat maakt indruk.
Deze haarballen kennen echter ook zo hun hondse guerilla tactieken, dus proberen ze met heen en weer rennen  buiten onze slagruimte te blijven, terwijl wij langzaam voorwaarts bewegen.
Zo redden we onze kuiten uit de bekken van de lieverds en laten ze midden op de weg achter, terwijl ze nog triomfantelijk nablaffen.
Wij vervolgen onze reis.

donderdag 26 juli 2012

Crater Lake

De klim vanuit Medford is geleidelijk. Dit kunnen we goed hebben en er is geen summit in het verschiet. Pas naar het meer naar boven. Hebben we hier eigenlijk nog wel zin in? We hebben al zoveel geklommen (en gedaald). Het blijft toch onze vakantie en we zijn ook de jongsten niet meer. Nou dat zien we dan wel weer. Komt tijd, komt raad! Crater Lake is een must! In Eagle Point bezoeken we het Visitors Centrum en krijgen uitleg van een 84-jarige dame  over de streek en ze wijst ook ons op Joseph H. Stewart State Park aan Lost Creek meer. In Shady Cove kunnen we uitgebreid boodschappen doen en Peeetje vindt daar zijn lievelingswhiskey voor maar 7 dollar. En weer hebben we geluk, want verder waren we niet gekomen. Na 84 km zijn we in het park. De volgende camping is nog wel 40 km verder en dan zouden we nog meer omhoog moeten. Moe en voldaan gaan we de nacht in en we hebben al besloten, dat we niet op de fiets naar boven gaan. We gaan op zoek naar een shuttle-busje.
We pakken alles in en vertrekken richting Union Creek. We informeren tijdens ons tweede 'huge' ontbijt in het rond. De beste raad krijgen we van het stel naast ons. Ga eens naar het historische hotel next door! Wellicht kunnen ze jullie daar helpen. We moeten even wachten, want de juf aan de mooie houten balie is in gesprek, maar wat horen wij daar? Is dat Nederlands? Jawel hoor! Dat zijn Tilly en Gerard uit Rotterdam! Tegen de tijd, dat de juf aan de balie klaar is met haar telefoongesprek, is ons probleem opgelost. Wij Rotterdammers, zo mag ik me wel noemen na 20 jaar daar te wonen, weten van aanpakken. Tilly en Gerard rijden vandaag Crater Lake rond en wij en onze fietsen, mogen mee naar boven. Oeps, maar wij hebben wel nog 10 tassen. Waar laten we die? Vlug fietsen we naar de RV-camping aan het einde van de weg. Helaas doen ze geen 'tenting' maar wij mogen wel alles stallen. Terwijl de mannen voor in de auto zitten te lullen, komen Tilly en ik erachter, dat we veel dezelfde mensen kennen. Tilly is directeur van een basisschool van Onze Wereld in Rotterdam. Wat is de wereld klein. Toeval bestaat niet! Zelfs mijn ongelovige Thomas-Peeetje, gaat erin geloven! We worden netjes afgezet bij The Visitors Centrum en klimmen de laatste 5 km zelf naar de top! De foto's vertellen genoeg. Awesome! Zo ook de afdaling. We halen onze spullen op en gaan weer richting State Park! Precies op dezelfde plek als de nacht daarvoor zetten we onze tent op. Wat een dag! ;


Yreka-Ashland

the old highway, zoek P
Mount Shasta
De eerste 40 km vanuit Yreka gaan over de oude highway prachtig door het dal. Mount Shasta lacht ons toe! Daarna, voor de eerste keer deze reis, het kan niet anders,  op The Interstate 5 (snelweg) en we moeten weer een summit over, the Siskiyou Summit van 4310 ft/1314 m. Hadden we nu maar een elektrische fiets. Gisterenavond in de zaterdag NRC een artikel gelezen over de Scott-bike (from the States). Zal die naar de Scott Mountain genoemd zijn? Vast wel! Voor de kenners onder ons. De Mount Ventoux gaat van 300 meter naar 1900 meter in 20 km. Ooit iemand gezien, die deze col met zoveel bagage beklimt, met alles wat je in het leven nodig hebt in tassen, hangend aan die fiets? The summits, die wij hier doen zijn vergelijkbaar met de cols van de Tour de France, de Tourmalet, de Galibier, de Alpe Huez.  Iedere dag hebben we er nu een! “And…they are old”,  riep iemand al applaudisserend onlangs. De vrachtwagens, gaan met knipperende lichten omhoog. De RV’s (Recreation Vehicles) kunnen dan voorbij. Ze gaan soms net zo hard als wij. Gelukkig kunnen we als we zo zachtjes gaan het wegdek goed scannen. Er ligt veel rotzooi op the shoulder (uitvoegstrook, wij fietsen hierover). Vrachtwagens verliezen bumpers, delen van banden (pas op ijzerdraad, lekke banden), wieldoppen, wielmoeren, stukken hout en spullen, die ze kwijt willen, van kleding tot jerrycans toe. Dan ook nog stenen en takken. Bij een plekje schaduw eten we boterhammen, zoals echte Hollanders gesmeerd voor ze naar het werk gaan. “Dit is geen vakantie, dit is werk”, roep ik regelmatig naar Peeetje. Welke gek staat in zijn vakantie om half zes op om vervolgens zijn lijf zo af te peigeren? Op the summit moeten we onze remmen testen, als we naar de borden luisteren. De afdaling doet alle leed weer vergeten. We denderen, nu moeten we nog beter opletten,  langs Emigrant Lake Starbucks in Ashland binnen  (jamjam iced coffee) en vinden onze plekje voor de nacht op een camping bij een new age spa-camping. Onze vermoeide spieren kunnen ontspannen in the hot springs. Mijn highligt roze broek vindt het zwavelwater niet zo fijn. Hij verbleekt terplekke als ik hem uitwas. We wassen onze kleren van de dag altijd meteen bij het douchen. Hup aan de waslijn en ze kunnen alweer op ons kussen klaargelegd worden voor de volgende dag. Jammer dat op maandag the pool schoongemaakt wordt, anders waren we gebleven. Nu vervolgen we onze weg via het Bear Creek Greenway fietspad- ja ze hebben hier in Oregon fietspaden- richting Medford voor alweer een nieuw avontuur. Op naar Crater Lake!

Emigrant Lake bij Ashland

Peeetje bestudeert het fietspad in Oregon

Scott Valley

Bluegrass Festival


Verhaal van Peter. (Vrijdagavond Etna)
 In het donker reden we met onze flikkerlichtjes voorop naar de RV-campground, waar men een stuk gras voor “tenting” had.
Het was heerlijk koud die nacht.
Ja, “koud” is heerlijk als je in een tent slaapt, want dan kun je lekker onder ons donzen dekbed wegkruipen en dat slaapt goed.
Nadeel van koude nachten is dat de tent aan de binnenkant altijd (en aan de buitenkant soms) zeiknat is van de condens.
Zo rond 05.15 u wordt Peter meestal wakker en dan begint ons vaste ritueel om 05.30 u.
Peter haalt alles uit onze bagage-aanbouw, haalt water, steekt het vuur aan en zet koffie.
Annelies ruimt de slaapruimte op, propt alles in propzakjes (ja, zo heten die) en werpt de tassen naar buiten.
Heel vaak worden die activiteiten bij ons onderbroken door “aandrang”. Om de beurt rennen we dan naar de restroom.
Na deze vaste patronen, natte tent ingepakt en tassen aan de fiets, staan we dan meestal tussen 06.30 u en 06.45 u. op straat.
Over de bergtoppen kiekt inmiddels de zon.
Vanmorgen opende Scotts Valley zich naar het noorden breed, met lage mist getooid, uit en we peddelden relaxed over de nu weer eens waterpas lopende weg naar Yreka. (Niet te verwarren met Eureka aan de kust).
Hier en daar loeit een koe in de uitgestrekte vallei en we passeren weer de die nacht gevallen dieroffers: een fraaie slang, een dikke kat, een reeds door de rottingsgassen sterk opgezwollen hert, eekhoorns en – ja, ze zijn er weer – de luid piepende prairiedogs, rechtopstaand op hun achterpootjes aan de ingang van hun ondergrondse burchten.
Het gaat gesmeerd met een hoog km-gemiddelde, geen wind en geen verkeer.
Lekker met z’n tweeën breeduit naast elkaar op de weg.
Aan het eind van de vallei meldden borden dat we moesten opletten voor “migrating deer”.
Een plek van een paar km stond bekend als een massale oversteekplaats van hertenroedels.
Men had zelfs camera’s, bewegingsinstallaties en matrixborden geplaatst.
Links en rechts lagen wat herten in de wei te herkauwen en volgden ons, als fietsers een onbekend verschijnsel, met stilgevallen bekken en opgerichte oren.
De kaart had al gemeld dat er een “summit” van ruim 4000 feet voor ons lag en dat betekent dus: zwaar klimmen….
In 2010 hadden we in 3 maanden nog niet zoveel bergen onder de wielen gehad als hier.
Daar heb ik, Peter, me bij de planning van dit jaar dus op verkeken.
Waar het serieus omhoog begon te lopen, meldde een bord dat we op 3000 ft zaten.
Een eenvoudig rekensommetje leert dan dat het verschil van 1000 ft, oftewel, ca. 330 meter is.
Nu hangt het er maar vanaf HOE je die 330 m gaat pakken
Ligt die klim egaal verspreid over 10 km, of, zoals hier heel wat minder.
Alweer zitten we in de laagste versnellingen, hetgeen resulteert in een snelheid tussen 5 – 6 km per uur.
Iedere 10 minuten afstappen is dan noodzaak om op adem te komen en de verzuring uit je kuiten te halen.
Wat een lafenis, als je dan tegen de top van de pas het gele bord met een neergaande truck ziet staan.
Trucks use lower gears, of….slow traffic keep right.
We weten dan dat de fysieke inspanning om de boel omhoog te krijgen, wordt omgezet in spanning om de boel weer héél omlaag te krijgen.
Omlaag lijkt makkelijk, maar het vereist een enorme concentratie.
Onze snelheden lopen snel op tot tussen 40 – 50 km per uur.
En dat is dan nog MET bijremmen…..
Op een gegeven moment ga je te snel om op tijd de gaten of spleten in het wegdek te kunnen zien en op tijd uit te wijken.
Ligt er losse gravel, vers asfalt, olie, een scherpe bocht?
Het gaat wel lekker snel, maar je kunt geen moment in een snelle afdaling je aandacht aan het landschap besteden.
Soms stoppen we dan ook om foto’s te maken, onze door het remmen verhitte velgen te laten afkoelen en te genieten van het nieuwe dal.

Na de summit van Fort Jones, dalen we in weer een heel ander landschap; droog.
Als eerste zien we de grote, gele McDonalds M.
Duidelijk: een grotere stad!
Mc Donalds betekent voor ons allereerst: Free Wifi.
We hebben met onze fietsen en outfit altijd bekijks.
Overal worden we bestookt met “hoe ver, waar vandaan, waar naar toe”?
Een local aan het ontbijt vertelt ons dat we upnorth vandaag nòg een 4000 ft. tegenkomen.
Twee jaar geleden kwam dat ongeveer 3 – 4 keer voor op onze hele reis.

Vandaag zou dat dus twee worden.
En…..het werd heet. 90 graden F. is hier vrij normaal. Droge lucht weliswaar, maar een colletje beklimmen is andere koek.
Een pet op tegen de zon is hier, zeker met die kale van Peter, een must.
Met deze hitte is echter het op je kop hebben van wat dan ook een crime.
Bij onze stops heuvelopwaarts speid ik, Peter, dan ook bij voorkeur mijn armen in de wind, laat mijn fietsbroek zakken tot onbeschaamde laagte om het door het zweet vochtig geworden kruis te laten uitwasemen.
Raar?
Zeker, maar het koelt lekker af.
We besloten, gezien de hitte en de tweede summit van 4000 onze tent in Yrika op te slaan.
’s Middags doorkruisten we relaxed dit stadje naast elkaar rijdend en onderwijl passeerde een politiepatrouille ons langzaam.
De officer stak zijn wagen in een uitgang en riep ons gemoedelijk, maar wel duidelijk toe:
“Hey guys, you can’t ride side by side.”
Om duidelijkheid te geven omtrent onze banaliteit, lichtte ik de agent in over ons Nederlands gebrek aan kennis m.b.t. de Amerikaanse verkeerswetgeving.
Hij knikte begrijpelijk en schold ons de levenslange detentie op Alcatraz kwijt.
Viel dat even mee….
Mijn neef Hans, doorgaans goed geïnformeerd  en die ons heel bezorgd  voor “Amerikaanse toestanden” heeft gewaarschuwd, kan weer gerust zijn.
We zijn nog op vrije voet.
Maar voor hoe lang?
Verbaasd waren we dan ook dat diezelfde politiewagen bijna náást ons tentje opnieuw stopte en de koddebeier, naar onze tafel kijkend, voorzien van twee Budweisers en een fles rosé, toeriep:
“Hey, do you have something for me too?”
Was het toeval, of was de overijverige dienstklopper ons gevolgd tot op de camping?
We weten het niet, maar het was wèl erg toevallig.


zaterdag 21 juli 2012

Beren op de weg?


"You must have very strong legs", waarschuwde hippie-oma chauffeur ons, toen we haar vertelden dat we Scott mountain over zouden gaan. Iedereen in Weaverville, die we spraken , van de fietsenmaker tot de mevrouw in the thrift store (in onze haast had ik mijn helm en Peter een tasje met natte blouse en knieband in truck laten liggen) dacht, dat we sommige stukken zouden moeten lopen. We gingen onderhand zelf nog geloven, dat het niet zou lukken om die top te bereiken. We vragen ons nog steeds af of 10% stijging hier hetzelfde is als 10% bij ons. Feet, miles, pounds, Fahrenheit, we rekenen alles om, maar hoe zit het met %? Waar is het honderste deel van? Welke nerd/dyscalculiespecialist kan ons hier een antwoord opgeven? Ons laatste kamp was dus zo dicht mogelijk bij de top. Half zes uit de tent, sterke koffie zetten en hup de pedalen op! De eerste 15 km was de klim geleidelijk en toen....begon het! Maar.....we hebben maar één keer een stukje hoeven lopen. Na twee uur over 8 km met op de teller meestal 5 km per uur bereikten wij de top. Alweer een piekervaring! Klaar voor de afdaling naar de beautiful Scott Valley met meestal 45 km en af en toe zelfs 50 km per uur op de teller.  We moeten nu stoppen om de velgen te laten afkoelen. We fietsen zo een gezellige farmers markt op en 's avonds genieten we van het Bluegrass music festival in the Mainstreet. We hebben alweer the time of our lives!
beren(poep) op de weg



Scott mountain

I am a golddigger!

We zijn de regen alweer vergeten. Fris en fruitig verlaten we Weaverville. Alles zit weer schoon in de tassen (I love the laundry's in The States. Voor 5 dollar heb je zeep, een wasmachine en een droger). We fietsen door Shasta-Trinity National Forest. Ohh, wat mooi! Het Trinity Lake, het derde grootste 'hand made'  meer in Californië doemt op en wij gaan onze boterhammen eten. We moeten eten, om knikkende knieën te voorkomen. De hellingen blijven up en down gaan. In Trinity Center, we verwachten een stadje, maar er is niks slechts 'n winkel, doen we onze inkopen voor de dag. In Coffee Creek drinken we wat en op the campground Trinity River slaan we ons kamp op. This is Paradise! Nobody is here, just the two of us en een hert. En beren??? Dat zou zomaar kunnen, volgens de waarschuwingsborden. We bergen al ons eten en toiletspullen op in de wc (gat in de grond met deksel). Het water is niet drinkbaar, dus koken we het en we gaan op zoek naar goud en vinden het ook nog!
my golddigger!






donderdag 19 juli 2012

A rainy day!

De regen valt met bakken uit de lucht. Gelukkig zitten slaapzak, laken, matjes en kleren droog in de tassen. De tent (binnen- en buiten) en het grondzeil zijn nat en binnen de kortste keren wij ook; maar dan ook echt zeiknat! Onze fietsen krassen en kraken van het zand en door de regen en de mist doemen weer van die steile hellingen op! Oef, dat wordt ploeteren. Dit is niet leuk meer. Hoe moet dat nou? Ons enige lichtpuntje is, dat er over 5 miles (8 km), volgens Noah, een tentje met overheerlijke veggie-burgers moet zijn en/of een klein dorpje, Mad River. Dat dorpje, Mad River is niet genoemd door Noah, het staat op onze kaart, maar die vertelt ook niet altijd de waarheid. Soms hopen wij te vinden,  wat wij denken: “een dorpje, een winkel.” Maar al een paar keer was het slechts een trailer, een hutje en laatst een picknicktafel! En jawel hoor, Noah heeft alweer gelijk! Om 10 voor zeven staan we voor een gesloten loketje, van een aftandse caravan met inderdaad ‘Veggie - Burgers’ op het uithangbord en daaronder open at 8 o’clock’. Er is iemand binnen en na een paar hello’s vertelt de aardige mevrouw, dat er aan de overkant hoog op de berg een lodge is.
Hé, dat hebben we door die regen helemaal niet gezien! Ze verhuren daar kamers. Wanneer we boven zijn is alles nog donker. Heel geduldig gaan we uitdruipen onder een afdakje. De morgenstond heeft goud in de mond oftewel “the early bird catches the worm.” We hebben meer dan 12 uur om een droog warm onderdak voor de nacht te zoeken en hier is dan in the middle of nowhere een lodge met motelkamers in de aangrenzende gebouwen. Dat komt wel goed! Lucky we!
Rond acht uur gaat er een deur open en een kat wordt uitgelaten. Voor de tweede keer op deze vroege, natte ochtend schallen onze ‘hello’s door het Trinity-bos. Een man met een staartje doet open en hij zegt meteen, dat hij fully-booked is. Wij vinden dat raar, omdat we in de motelkamers niks zien of horen en ook staan er geen auto’s (inmiddels is het al rond achten en een beetje outdoor-mens is dan al op). Na wat aandringen en zielig doen, laat hij ons binnen. Hij verwacht een hele ‘crew’. Die is er nog niet, maar hij wordt er wel al voor betaald en in tijden van crisis is dit natuurlijk super! Hij wil wel voor ons bellen naar een lodge bij een lake 20 miles verderop, in oostelijke richting. Wij willen helemaal die richting niet uit, maar vooruit met de geit, laat maar bellen. ‘There’s a wedding”, bromt hij en dan is er koffie.  “He, he, eindelijk”, denken wij alle twee. We zouden het bijna vergeten, die hebben we nog niet gedronken en het is al 10 over acht! Na wat heen- en weer gekeuvel, snappen we wie die ‘crew’ is. Het is een film ‘crew’ van Discovery Channel. Er wordt een film gemaakt over de marihuanateelt hier in deze omgeving. “Sssstttttt! ”, tegen niemand zeggen” en hij bonjourt ons de deur uit. Maria en Jozef, verkleed als Annefiets en PedalPeter, niet op een ezel maar op de fiets, op zoek naar een warme, droge plek voor de nacht. Bergje af, weer terug naar de ‘Veggie-Burger-Mevrouw. Wie weet kent zij iemand met een pick-up truck, die ons naar het eerste het beste motel brengt?  
Ja, reageerde de Veggie-Burger-Mevrouw, ze had wel een dochter in Eureka, (da’s 110 mijl hiervandaan…) en die zou ons wel kunnen brengen. Over een paar uur dan.
Ook the butcher, hiernaast in het café, zo vervolgde Veggie, weet wel iemand. Hij is een local. We stapten bij de met een lang leren schort behangen slager en ‘s avonds barkeeper binnen en legden ons probleem opnieuw uit. Hij begreep het probleem meteen. In the lodge was een ‘crew’ van de FBI binnen. De marihuana teelt werd ontmanteld. “Sssssssssstttttttttt, tegen niemand zeggen. Ga maar t.v. kijken en opdrogen en ik regel wel wat.” En zo geschiedde. Zijn zoon in Fortuna, die bracht de pick-uptruck en zijn neef, opgehaald door de zoon, bracht ons naar Hayford. Anderhalf uur later. We kijken ondertussen naar een documentaire over Mexicaanse drugskartels, die hier marihuanaplantages opzetten. Anderhalf uur later rijden we met alles achterop de pick-uptruck door de nog steeds neerstortende regen. Tegelijk worden er voor ons tientallen steile hellingen geslecht, hetgeen in de kuiten toch heel anders aanvoelt per auto.
Maar toen….waren in Hayfork alle ooit aanwezige motels gesloten of van functie veranderd. Neef wilde niet meer verder. We hebben hem uiteraard betaald en ons voor nieuw beraad bij de bibliotheek laten afzetten. De behulpzame dame daar binnen opperde voorlopig ons daar te laten opdrogen; we waren al weer nat van even de fietsen afladen en we konden gewoon wachten op de bus van 13.50 u. De bus? Die oplossing kwam daarmee met de regen uit de hemel vallen. De bussen hebben hier aan de voorkant een rek voor twee fietsen!
De oude-hippie-oma die de bus reed, vond wel dat we veel bagage hadden. Ze hielp  met vaardige hand de fietsen vóór op de bus te fixeren en voor $ 8,--, incl. de fietsen,  reed ze ons 30 mijl over de volgende granieten ridge. Hoe kan het allemaal zo precies passen? We zaten nu twee zware etappedagen verder. En droog! Onze chauffeur-oma zette ons downtown af bij een motel en nam degelijk afscheid. Beiden  kregen een hug.
Dat is onwennig. De buschauffeur die je omarmt bij aflevering op plaats van bestemming.
We moesten alle hectische problematiek van die dag verwerken en boekten, ook om de voorspelde 2e regendag te ontlopen, gelijk 2 nachten.
De volgende dag hebben we in Weaverville, een gemoedelijk booming stadje gedurende The Goldrush van 1850, een rustdag genomen om lichaam en geest te laten ontspannen. Met een joint. “Sssstttttttttt, tegen niemand zeggen, hè? ”


woensdag 18 juli 2012

Immoral Triangel!

O jee, we weten niet wat we zien als we om zes uur de gordijnen van het motel in Rio Dell opentrekken. Regen?! Of toch niet? Is het een grote, laaghangende wolk?
Het wegdek is nat en het motregent wat. We gaan er toch op uit. De eerste 10 km nog op de 101 en dan highway 36 naar het oosten. Zacht windje mee. Het gaat lekker! De motregen is gestopt, de regenpakken kunnen uit en weer fietsen we door een compleet ander landschap; boerenbedrijven met zwart-wit bonte koeien en ingepakte hooibalen.


na 42 km koffie-stop
Na 42 km op highway 36, popt er plotseling een klein,wat haveloos winkeltje op, met koffie en muffins. Buiten op het rek kruidenplanten (GMO-free). Daar horen we voor het eerst van een goedlachse, hyperactieve man, dat we in Marihuana-Country zijn. Weten wij wel wat voor bergen eraan komen? “You are very, very brave” Nou, nee dus! Hij geeft ons joint, zo dik als een sigaar, van ‘eigen grond’, die we maar gauw opbergen en there we go…….Pfff, 5 km aan één stuk van 10%. We moeten regelmatig afstappen om onze hartslag tot rust te laten komen. Ondertussen fietsen we weer door een prachtig forest. Over die 5 km doen we anderhalf uur. De zon schijnt en we zweten flink. Na een korte afdaling blijven we boven in de bergen op en neer gaan. Nog een laatste berg en daar is Dinsmore.
Dinsmore heeft een winkel en camping, is ons verteld. De winkel is er wel, maar de camping niet en ook is de eigenaar van de lodge (een oud, vervallen huis) in geen velden of wegen te bekennen. Dan maar vrij-kamperen langs de rivier. We doen onze inkopen en gaan opzoek naar een plek voor de nacht en die is snel gevonden. Een stuk ietwat bobbelige grond met dor gras voor de tent, de rivier om te baden en bosjes om te ………


Noah en Tucson
Terwijl we onze fietsen aan het ontladen zijn, duikt er plots een soort ‘Catweasel’ op, die recht op ons afstevent. Hij roept: “Stop, stop, don’t make your camp here”. Hij waarschuwt ons voor dronken mensen, die hier ’s avonds komen en voor de komende rainstorm. We moeten echt meegaan naar zijn ‘place’, dringt hij aan. Daar is het veiliger voor ons. We kunnen dan een paar dagen blijven, totdat de aangekondigde regen voorbij is. Hij vertelt, dat hij zelf 30 jaar over de hele wereld heeft gefietst en dat hij alles van fietsen en kamperen weet. Hij kent onze Ortlieb tassen.
Het is een vreemde kerel met een bos blonde lange haren tot op de schouders, vlassige baard en toch gaan we met hem mee. Hij krijgt het voordeel van de twijfel en met een gezond wantrouwen volgen we hem en zijn hond over het smalle pad door het gebladerte, dat ons naar een droog-grazige vlakte leidt met de heldere beek vlakbij.
Geen poison oak hier, bezweert hij ons. Gelukkig maar, want voor onze beladen fietsen is het paadje eigenlijk te smal. Regelmatig hakend achter bramenstruiken en andere slingerplanten duwen we onze pakezels moeizaam naar zijn verborgen territorium. We zijn natuurlijk benieuwd naar zijn ‘place’ en we geloven onze ogen bijna niet, als we een heel mooie zelfgebouwde fiets zien staan met vele Ortliebtassen, een kwaliteitstent met twee thermo-restmatjes op elkaar en een mummy-slaapzak. Tegenover zijn tent staat een aftandse stoel als een troon, van waaruit hij door de struiken al onze bewegingen op onze oorspronkelijk gekozen slaapplaats had gadegeslagen. Onzichtbaar voor iedereen.
Onder de stoel een halve gallon (bijna 2 liter) Brandy, zien we.
“Noah”, zo stelt hij zich voor. En Tucson, zijn jonge, uitgelaten pittbull.
our 'place'
Een ander zijpaadje brengt ons bij een zo te zien eerder beslapen grasplateautje van waaruit ook niemand ons kan zien. Onze badkamer is het riviertje en het ruime toilet om de hoek van iedere struik.
Noah draagt een zandkleurige tuinbroek waaruit een pijp steekt. “Pot”, licht hij toe en pakt uit een grote zak de groene, geestverruimende pluizen om aan zijn volgende rooksessie te beginnen. “You are in the middle of marihuana country, the heart of what US produces…. Hij verdient, zo’n $ 20.000,--/jaar daaraan, waarvan hij maar 7 mille gebruikt. Met een argeloos gebaar wijst Noah naar de bossen waar hij zijn weed verbouwt. “That’s my work.”
Helemaal gek is hij  niet, maar zijn levensverhalen rammelen wel. Als 5-jarige was hij uit Israël naar de VS geëmigreerd en als 15-jarige in Philadelphia weggelopen van huis. Alle verdere familie uitgemoord in Auschwitz. Tevens zou hij als luitenant-sluipschutter in het Israëlische leger gediend hebben en door dat “werk” niet alleen een handvol vijanden gedood hebben, maar ook “de mens in hemzelf”. Toen we hem vroegen of hij 'happy' was (nou ja, met wat meer nuances), zei hij: " I laugh a lot and I cry a lot."
Een enorme misvorming aan zijn pols zou weer het gevolg zijn van een schietstoelongeluk als F-16-piloot tijdens de schermutselingen in het Midden-Oosten. We krijgen er geen woord tussen en hij ratelt zijn trieste levensgeschiedenis aan één stuk door af.
Diamantsnijder was hij ook nog jarenlang en nu leeft hij als 61-jarige een solitair leven in de bossen.

We moeten, vindt Noah, morgen beslist met hem naar zijn vriend meegaan koffiedrinken, maar we laten maar in het midden of we dat willen. Zijn kleine radio heeft “rainstorm” voorspeld en die zou ’s nachts om 02.00 u beginnen en zeker 3 dagen aanhouden.
Alhoewel we daar vraagtekens bij plaatsen, toont de avondlucht al dichter wordende windveren op grote hoogte en dat betekent: weersverandering. We pakken alles zo in, dat we snel wegkunnen. Dan maar geen koffie morgenvroeg. Boterhammen met (crunchy) pindakaas zijn al gesmeerd. De regen blijft uit ’s nachts, maar het slaapt toch niet lekker als je ieder wakker moment gaat luisteren naar verdomd vervelend getik op de buitentent. Om 05.30 u, het ochtendgloren,   beginnen we snel aan het inpakken om minstens de eerste, dreigende regen voor te zijn. We halen het net niet. Met de halve tent nog opengeslagen barst de waterval los. Nu hebben we echt een probleem!

maandag 16 juli 2012

Ai, jai, jai!

Deze e-mail stuurde David naar Peter n.a.v. mijn laatste blogbericht (Weg van de kust):

Careful! I see Annelies hugging a redwood poison oak growing up it like a vine. D 
En ik heb nog wel een foto gemaakt van de aankondiging van poison oak! Tot nu toe nergens last van!

Weg van de kust!


Met tegenwind de berg op, voor Albion!
In een local krantje lees ik het volgende: "Highway 1 is popular route for bicyclists. But before you take your two wheeler on the coast, be sure you're ready for a rugged journey. This is not the simple ride around the lake that you may have enjoyed in town! Highway 1 is no place for beginners. Steep grades, punishing winds, heavy traffic (valt reuze mee, vinden wij) and narrow shoulders test even the best rider's strenght and skill". Ze adviseren aan het einde van het artikel een ' hard-shell helmet and bright colors'. Ik heb een helm op mijn kop en een geel felgeel hesje, maar mijn 'stubborn' Peeetje dus niet. Maar goed we hebben het overleefd en ook ' The Hill of Leggett', de steilste berg van de kust. Dit was even vreemd voor ons, een lange klim van 25 km, een col zoals van de Tour de France. We hebben al drie weken lang hele korte steile klimmetjes gehad en die zijn dodelijk vermoeiend. The Hill of Leggett ging goed, even bijkomen in een haarspeldbocht. Er was weinig verkeer en je kan dan precies zo fietsen, dat je de minst steile buitenkant kan pakken. Moet je de binnenbocht nemen (die wel korter is) dan zijn de rapen gaar. Je trapt je wezenloos. Een echte fietser in de bergen weet dit en wij zijn inmiddels echte fietsers, ja toch?
Omdat we best moe waren, een dag harde tegenwind en meteen daarna onze 'top-dag' hadden, gaat dat niet in onze koude kleren zitten. We fietsen de volgende dag maar 48 km. We hebben het even gehad! We lanterfanten wat in Garberville en gaan naar een camping in Redway. We willen op internet, maar door de zonneuitbarsting lukt dit niet. Na een kort wandelingetje langs de rivier en het eten van ons home-made prutje, storten we in. Peeetje is om acht uur al in diepe rust. Ik iets later (wifi doet het, yeh facebook) en we horen vaag de hele nacht niks van al die andere campinggasten, die hun weekend luidruchtig inzetten. Op naar The Avenue of The Giants!
Voor Garberville
Avenue of the Giants!
Ohhh, wat mooi! We fietsen de hele dag over the 32-mile Avenue of the Giants door het Humboldt Redwoods State Park, een groot natuurpark. We verwachten mooi weer, maar aan het einde van onze rit is het mistig en koud! In Humboldt Gables Motel in Rio Dell vinden we ons onderkomen voor de nacht. The senior discount, die begint bij 59, geldt ook hier! Voor ieder jaar, krijg je 1 dollar korting, dus dat betekent voor ons maar liefst 7 dollar. Voor 70 dollar (inclusief tax ) zijn wij onder de pannen! Een echte handdoek en lakens zijn ook wel weer lekker en we hebben het verdiend: drie weken 'on the road' en 1450 km gefietst!

zaterdag 14 juli 2012

Topdag!


--105 km van Albion naar Leggett (zo ver reden we nog niet deze vakantie)
--de twee hoogste en steilste bergen (veelal 10 %) van de Californische kust (volgens de locals)
--weer wind mee (dat hoort niet volgens de "ingewijden" die ons voor gek verklaarden om van zuid naar noord te rijden..)
--opgestaan om 05.00 u (we komen steeds noordelijker en daarmee verschuiven de zonsopkomst en - ondergang)
--de langste tijd op de fiets (7.31 uur)
--de drive-thru-tree die zo groot is dat auto's er dwars doorheen rijden. En wij ook!
--onze eerste muggen in een State Park. (tot nu toe was het zó koud dat alle muggen tegen de bomen verstijfd zaten)
--de temperatuur vanavond hoger  (ca 20 gr. C.) dan we ooit gehad hebben
--de Budweisers hier A'damse prijzen hebben
--we, zoals wel meer,  TWEE keer per dag een ontbijt hebben. De eerste tijdens het tentafbreken en de tweede rond 8.00/9.00u met eggs, sausages, toast, 6x refills coffee, pancakes in een locaal restaurantje. (Dat alles voor 'early-bird" prijzen, waar je in Nederland alléén een kopje koffie bestelt bij Starbucks....)
--Peter bijna bij zijn tweede "ontlastings-sessie-in-the-wild" in de poison oak gehurkt zit. (Net als poison ivy veroorzaakt dit onooglijke plantje uiterst vervelende, vochtgevulde blaren op alle lichaamsdelen die daarmee in aanraking komen...)

Tel je zegeningen!

Al is de wind soms tegen ons en zijn de klimmetjes heel steil, maar toch......:
- We hebben al drie weken geen regen gehad
- De temperatuur is ok, niet te warm en niet te koud
- We hebben geen lekke banden
- Onze lijven vertonen geen mankementen
- Er is weinig verkeer ( geen RV's) die je in hun 'zucht' meenemen
- Er zijn geen muggen, geen horzels
- We kunnen alles kopen wat we willen. In California is het duurder dan op onze vorige trip door U.S, maar...we krijgen senior discount op campings. Leve mijn AOW-er!
- We komen iedere helling op, omdat we de juiste materiaal hebben. We spelen goed met onze versnellingen
- We slapen heel goed en we ontlasten ons ook heel goed (na ons eerste bakkie koffie)
- We vinden iedere avond een slaapplaats, meestal camping
- En last but not least: we are still in love! Knap hè?

vrijdag 13 juli 2012

Mist en wind!

What the heck! Fietsen we al twee ochtenden tot 12 uur in de mist en zien we niks (behalve herten en een koe midden op de weg) en dan hebben we vandaag de hardste 'headwind' die je maar kan bedenken. Maar wij gaan stug door! Zelfs als we flink dalen, moeten we trappen. De wind wil ons terug blazen van waar we vandaan komen. Gelukkig is er organic coffee en een homemade cinnamon muffin in Point Arena. Wat een cozy (oude) hippie plaats! Soms als we heel steil moeten klimmen via haarspeldbochten, is de wind even anders. Na 63 km geven we de pijp aan Maarten als we een camping diep onder ons bij de brug van Albion zien liggen. We dalen een weg van 14% af. Als we de tent (zonder extension deze keer) opzetten, vliegen de red-head-eagles boven onze hoofden. De eigenaar heeft ondertussen een verse vis voor ons gevangen, die wij smakelijk verorberen na de borrel aan de picknicktafel en geloof maar, die slaat in na zo hard ploeteren! We bekijken op weather.com de wind van morgen en als het klopt, is ie nog harder tegen ons. We besluiten om 5 uur op te staan! Wordt vervolgd!

dinsdag 10 juli 2012

Absolutely fabulous!


Half zeven, San Francisco wordt wakker. Wij voegen ons zeer gemakkelijk in de langzaam op gang komende stroom verkeer. Er zijn best veel joggers en een enkele fietser, die met een rugzakje op naar zijn werk gaat. We zien nauwelijks iets van The Golden Gate Bridge door de mist. Wel moeten we flink trappen en ook goed opletten. De auto's razen maar door, het wegdek is nat en de diepte onder ons immens, maar ...we halen zonder kleerscheuren de overkant. Poe poe, ook weer gehaald! Op naar Sausolito, het oude hippiecentrum. 'If you go to San Francisco, you're gonna meet some crazy people there' zingt het alsmaar in mijn hoofd. Geen crazy people hier meer, maar een goodlooking 66- jarige yup (net als mijn Peeetje), die bij onze eerste bak koffie in een luxery bakery zit op te scheppen, over zijn zeiljacht. We relaxen wat en moeten er dan weer goed tegenaan! We klimmen en klimmen. We staan meestal in de allerkleinste versnelling. Wanneer we naar beneden gaan, is het helemaal naar zeeniveau. Zo zwaar hadden we deze route niet gedacht. Maar de uitzichten zijn schitterend. We stoppen vandaag vroeg. In Point Reyes Station in het Point Reyes National Seashore Park zetten we ons tentje neer, vieren ons 1000 km feestje met een extra Budweiser en wandelen nog wat door het park. Morgen gezond weer op!

zondag 8 juli 2012

Zondag - rustdag!

En daar zitten we dan met onze ingevallen wangen en kringen onder de ogen tussen alle echte 'travellers' in een hostel! En wat is het leuk hier! We kunnen pannenkoeken bakken en koffie zoveel we willen tappen! De was draait voor een paar quarters en op de iPad heb ik vanmorgen de zaterdagkrant van de NRC gelezen. Dan de stad verder verkennen: China Town (kijk naar de filmpjes bij de videobalk rechts)en het hippiecentrum. SF is very relaxed. Wel veel homeless people, maar ze doen geen vlieg kwaad! The social security is erg goed hier. Sinds de crisis staan veel 'gekken' op straat. Men wilde niet bezuinigen op politie en brandweer. Vandaag blijven onze fietsen binnen. Die zijn ook toe aan wat rust en wij vinden wandelen voor de verandering ook leuk! We kruipen vroeg ons mandje in, want morgen begint de tweede etappe van onze reis. Hoe zal het gaan over The Golden Gate Bridge? Spannend!

San Francisco, here we are!

We arrived in SF after a short ride (20 km) from Pacifica. (Saturday 7th July). The coast route 1  still amazes every day in different landscapes. Excellent high waves attract dozens of wave boarders who show their tricks to us while passing by.
Despite the general warnings for strong headwinds (as we ride S- N), we had again (!) a good tailwind. Luckily we could make a reservation at a hostel in the centre of SF (Turk St./ Market St.) this morning. How is it possible in high season and the week of the 4th July...?
We booked two nights and the Hilton is around the corner. Probably the Hilton will charge for a  simple, but clean, queen size double bed a zero behind our bill ($ 55,-- /night ,which is cheap, we think, at this place).
SF is too much to be absorbed in our minds. Although Fishermans Warf is covered with tourists and funny people who earn their money in various creative ways, the rest of the city is rather quite and bike friendly. Special attention for the frequent rails of cable cars and electric busses is needed.
Again our compliments for the average US car drivers, who really give room to us and contribute to a safe feeling of travelling. (If this attitiude is generated by fear to hit us, or finds it's source in politeness, we still can't figure out. Anyhow: it's pleasant!)
Here the streets are full of drug addicts/drunkards and/or homeless people who beg with cardboard pieces for food and help. Not funny to see, but we cannot solve these problems by donating some quick dollars.
Coming in through Balboa St/Turk St, we needed all our skills and power to conquer the steep streets with our loaded bikes. Once and a while we even had to walk up and our chain reduction of 34 / 21 was not sufficient.
At pier 39 (a common harbor!) two huge sealions played their games at the wooden platforms as if they belonged to a local circus, in the meantime loud barking and keeping the tourist glued.
The Golden Gate Bridge stayed invisible for us in a thick layer of fog. Monday we will cross it to  continue the 1 north along the coast to Eureka. A visit to Sausalito, the hippy centre, will the end of our visit to SF.
This is it for now. We go for a walk to find a fish restaurant.
For further new pictures' and some short movies (sealions) click at picasa photo stream (right side)
 http://www.youtube.com/playlist?list=FLzcg0cotk3lrYySsSKnSVyg&feature=mh_lolz

Weg-jutter!

Twee pakjes sigaretten, een tangetje, een leren damestasje met lipgloss, oorbellen en lippenbalsem. Dit zijn een paar dingen, die ik deze reis al langs de weg gevonden heb. Gisteren had ik mijn grootste vondst: een IPhone! Ik dacht dat ie kapot was en schrok toen vanuit mijn stuurtas mijn eigen telefoondeuntje rinkelde. Maar nee hoor, het was Daphne, die al vele keren haar man getracht had te bellen (zag ik later)). Daphne was in San Francisco en ze zou later weer contact opnemen, om uit te zoeken waar ik was. De batterij was bijna leeg en net toen ik Daphne's nummer wilde noteren, zodat ik haar kon Whatsappen, belde her husband met de telefoon van Leila. Aan het fotootje te zien hun dochter. Om een lang verhaal kort te maken. The husband kwam ons achterop gereden en ik kreeg een beloning van 20 dollar and a lot of appreciations!

vrijdag 6 juli 2012

Gewoon lekker mindfull leven in het nu!


Genieten van the refills organic coffee en the u-pick strawberries. Wij zijn vroeger op dan the Mexicanen (de Polen van Amerika, gosh what work they fast) en stranden in Davenport. De wind is nu onze grootste vijand! Maar don't worry, wij vinden een mooie kamer met alles erop en eraan. Leve de Mastercard van the Robberbank (ze hebben hier de Rabobank, spreek uit Robber-bank).We gaan naar the beach en 'Happy Hour all night op Thirsty Thursday! Good for us!

donderdag 5 juli 2012

Tailwind!

Jippie, we hebben vandaag de wind in de rug en weinig steile hellingen! We zitten nu aan een smoothie in Moss Landing. For us a really happy 4th! 4 Juli is Independence Day, het is een feestdag en iedereen heeft vrij. Vannacht staat ons tentje in Sunset Beach State Park!

woensdag 4 juli 2012

Update van Peeetje!

Zondagochtend verlieten we Los Osos David en Richard.(Een dag of 5 verwijderd van LA).
Zij staan op de  Warm Shower List adres waar fanatieke fietsreizigers elkaar aan een bed en ontbijt helpen.

David en Richard (60-ers) hebben elkaar, zoals dat wel meer gebeurt, op latere leeftijd ontmoet.
David ontdekte zelfs met 58 jaar na een lang huwelijk, dat hij eigenlijk op mannen viel.
Trouwen voor gay men is er hier in CA echter (nog) niet bij.
De porno-industrie van LA mag dan weer wèl, want dat is big money.
Hoe hypocriet kan een land zijn.
Pecunia non olet, nietwaar?

We volgen de kust en dat is hard werken. De helllingen zijn vrij stijl tot 10 %, bochtig en met een beladen fiets van ca 30 kg fietst dat toch anders dan in Rotterdam.
Samen met de schaarse campgrounds is het iedere dag goed rekenen en taktisch inkopen doen.
Je wil niet weten hoeveel kg flessen water, fruit en ander voer weegt als je 2 dagen geen grocery store hebt.

Om de gevreesde NW-wind vóór te zijn staan we om 05.30 u op en zitten een uur later op de weg.
We pakken dan voor het middaguur dan al een 50 km in dit stevige, maar ongelooflijk schitterende  landschap.

Zeeleeuwen en zee-olifanten larderen af en toe de route. Hun geblaf en ge-"OE" verraden onder de steile afgronden hun slaapplaatsen aan de zandbaaitjes.
Eekhoorns en blue-jays lopen bijna onze tent binnen en we moeten alle eten 's nachts in daarvoor gebouwde kasten opbergen, anders ben je je eten de volgende dag kwijt aan wasbeertjes, opossums en ander rondsluipend grappig maar ook heel slim gedierte.

De techniek houdt zich gelukkig goed.

Beelden zeggen meer dan woorden, kijk maar naar de foto's aan de rechterkant op picasa photostream.

Big thrill!

Zeeolifanten, zeeleeuwen, steile hellingen, ruige kust, diepe afgronden, hoge bomen (Red Woods)weinig verkeer, half zeven op de fiets, scenic and historic routes, State Park campings, nice and friendly people, felblauwe lucht, lekker eten, zwaar beladen (voor twee dagen eten meenemen) en geen wifi of tijd om te bloggen! We hebben het naar onze zin!

zondag 1 juli 2012

Een week in California!

Lekker glaasje rose en broodje pindakaas (als toilettas gebruik ik altijd plastic tas, dit jaar is ie van Schmidt Vis)
Vandaag denk ik de hele dag aan mijn lieve ex-collega's van de Augustinusschool. Toen bij ons de dag nog moest beginnen (het is hier 9 uur vroeger) hebben zij al een heftige, zeer emotionele begrafenis achter de rug van de moeder van een meisje uit groep 6, die afgelopen vrijdag in de school is neergestoken . Woensdag voordat wij vertrokken, ben ik naar de afscheidsreceptie van Herman geweest. Ik had eigenlijk geen tijd, ik moest nog evaluatieverslagen schrijven, maar ben toch maar gegaan. Met Marlies en Marga nog uit eten geweest. Vreselijk wat zij nu de laatste zware schoolweken ook nog mee moeten maken. Hier gaat alles goed. De eerste 450 km hebben we in de benen. Langzaamaan komen we in het fiets- en campeerritme. Alles even relaxed (behalve dat Blogger is veranderd, daarom lopen berichten wat door elkaar))!
pelikanen duiken naar vis