A rainy day!

De regen valt met bakken uit de lucht. Gelukkig zitten slaapzak, laken, matjes en kleren droog in de tassen. De tent (binnen- en buiten) en het grondzeil zijn nat en binnen de kortste keren wij ook; maar dan ook echt zeiknat! Onze fietsen krassen en kraken van het zand en door de regen en de mist doemen weer van die steile hellingen op! Oef, dat wordt ploeteren. Dit is niet leuk meer. Hoe moet dat nou? Ons enige lichtpuntje is, dat er over 5 miles (8 km), volgens Noah, een tentje met overheerlijke veggie-burgers moet zijn en/of een klein dorpje, Mad River. Dat dorpje, Mad River is niet genoemd door Noah, het staat op onze kaart, maar die vertelt ook niet altijd de waarheid. Soms hopen wij te vinden,  wat wij denken: “een dorpje, een winkel.” Maar al een paar keer was het slechts een trailer, een hutje en laatst een picknicktafel! En jawel hoor, Noah heeft alweer gelijk! Om 10 voor zeven staan we voor een gesloten loketje, van een aftandse caravan met inderdaad ‘Veggie - Burgers’ op het uithangbord en daaronder open at 8 o’clock’. Er is iemand binnen en na een paar hello’s vertelt de aardige mevrouw, dat er aan de overkant hoog op de berg een lodge is.

Hé, dat hebben we door die regen helemaal niet gezien! Ze verhuren daar kamers. Wanneer we boven zijn is alles nog donker. Heel geduldig gaan we uitdruipen onder een afdakje. De morgenstond heeft goud in de mond oftewel “the early bird catches the worm.” We hebben meer dan 12 uur om een droog warm onderdak voor de nacht te zoeken en hier is dan in the middle of nowhere een lodge met motelkamers in de aangrenzende gebouwen. Dat komt wel goed! Lucky we!
Rond acht uur gaat er een deur open en een kat wordt uitgelaten. Voor de tweede keer op deze vroege, natte ochtend schallen onze ‘hello’s door het Trinity-bos. Een man met een staartje doet open en hij zegt meteen, dat hij fully-booked is. Wij vinden dat raar, omdat we in de motelkamers niks zien of horen en ook staan er geen auto’s (inmiddels is het al rond achten en een beetje outdoor-mens is dan al op). Na wat aandringen en zielig doen, laat hij ons binnen. Hij verwacht een hele ‘crew’. Die is er nog niet, maar hij wordt er wel al voor betaald en in tijden van crisis is dit natuurlijk super! Hij wil wel voor ons bellen naar een lodge bij een lake 20 miles verderop, in oostelijke richting. Wij willen helemaal die richting niet uit, maar vooruit met de geit, laat maar bellen. ‘There’s a wedding”, bromt hij en dan is er koffie.  “He, he, eindelijk”, denken wij alle twee. We zouden het bijna vergeten, die hebben we nog niet gedronken en het is al 10 over acht! Na wat heen- en weer gekeuvel, snappen we wie die ‘crew’ is. Het is een film ‘crew’ van Discovery Channel. Er wordt een film gemaakt over de marihuanateelt hier in deze omgeving. “Sssstttttt! ”, tegen niemand zeggen” en hij bonjourt ons de deur uit. Maria en Jozef, verkleed als Annefiets en PedalPeter, niet op een ezel maar op de fiets, op zoek naar een warme, droge plek voor de nacht. Bergje af, weer terug naar de ‘Veggie-Burger-Mevrouw. Wie weet kent zij iemand met een pick-up truck, die ons naar het eerste het beste motel brengt?  

Ja, reageerde de Veggie-Burger-Mevrouw, ze had wel een dochter in Eureka, (da’s 110 mijl hiervandaan…) en die zou ons wel kunnen brengen. Over een paar uur dan.

Ook the butcher, hiernaast in het café, zo vervolgde Veggie, weet wel iemand. Hij is een local. We stapten bij de met een lang leren schort behangen slager en ‘s avonds barkeeper binnen en legden ons probleem opnieuw uit. Hij begreep het probleem meteen. In the lodge was een ‘crew’ van de FBI binnen. De marihuana teelt werd ontmanteld. “Sssssssssstttttttttt, tegen niemand zeggen. Ga maar t.v. kijken en opdrogen en ik regel wel wat.” En zo geschiedde. Zijn zoon in Fortuna, die bracht de pick-uptruck en zijn neef, opgehaald door de zoon, bracht ons naar Hayford. Anderhalf uur later. We kijken ondertussen naar een documentaire over Mexicaanse drugskartels, die hier marihuanaplantages opzetten. Anderhalf uur later rijden we met alles achterop de pick-uptruck door de nog steeds neerstortende regen. Tegelijk worden er voor ons tientallen steile hellingen geslecht, hetgeen in de kuiten toch heel anders aanvoelt per auto.

Maar toen….waren in Hayfork alle ooit aanwezige motels gesloten of van functie veranderd. Neef wilde niet meer verder. We hebben hem uiteraard betaald en ons voor nieuw beraad bij de bibliotheek laten afzetten. De behulpzame dame daar binnen opperde voorlopig ons daar te laten opdrogen; we waren al weer nat van even de fietsen afladen en we konden gewoon wachten op de bus van 13.50 u. De bus? Die oplossing kwam daarmee met de regen uit de hemel vallen. De bussen hebben hier aan de voorkant een rek voor twee fietsen!

De oude-hippie-oma die de bus reed, vond wel dat we veel bagage hadden. Ze hielp  met vaardige hand de fietsen vóór op de bus te fixeren en voor $ 8,--, incl. de fietsen,  reed ze ons 30 mijl over de volgende granieten ridge. Hoe kan het allemaal zo precies passen? We zaten nu twee zware etappedagen verder. En droog! Onze chauffeur-oma zette ons downtown af bij een motel en nam degelijk afscheid. Beiden  kregen een hug.

Dat is onwennig. De buschauffeur die je omarmt bij aflevering op plaats van bestemming.

We moesten alle hectische problematiek van die dag verwerken en boekten, ook om de voorspelde 2^e regendag te ontlopen, gelijk 2 nachten.

De volgende dag hebben we in Weaverville, een gemoedelijk booming stadje gedurende The Goldrush van 1850, een rustdag genomen om lichaam en geest te laten ontspannen. Met een joint. “Sssstttttttttt, tegen niemand zeggen, hè? ”