No guests tonight?
Tussen Olympia en Lacey is helaas geen camping. Iemand wijst ons de weg naar twee motels. Het eerste heeft nog lege kamers met alles erop en eraan (magnetron, wifi, koelkast, t.v., bad, handdoeken en een goed breed bed) voor een mooi prijsje. Dat goed bed heeft mijn rug nodig, want die deed gisteren een beetje au, au. Komt dat, omdat we nu echt aan het relaxen zijn? Wel komt Peeetje lachend terug van the office (de internetverbinding was daar sneller). 'n Oudere vrouw in een mooie blauwe jas met alleen een plastic tasje checkte in. De Chinese eigenaar vroeg haar: " No guests tonight?" Gelukkig was haar antwoord "No", want ze kreeg de kamer naast ons. Waar zijn we nu weer beland?
Zwarte zaterdag.
En zo fietsen wij op "zwarte zaterdag", na toch wel een onrustige nacht op de eerste echte warme dag in Washington, naar het Saltwater State Park, prachtig gelegen aan de kust en maar een kleine 10 km van het vliegveld. In de verte bergen met besneeuwde toppen. In onze tassen onze dagelijkse boodschappen. D.w.z. twee Budweisers, ' n fles rosé, een grote zak tortillachips ($2 only), pasta, kikkererwten of kidneybeans, broccoli, wortel, fruit, brood en (pinda)kaas. 'n Vrouw gilt naar mij als ik met mijn zwaarbeladen fiets naar beneden dender richting The Pacific: " Oh my God, you've to go up that hill?" Ik heb geen tijd om iets terug te roepen. Ik moet opletten. Het is zaterdagavond, er lopen kinderen rond. Eigenlijk is de camping vol, maar... er is hier één hiker- biker plekje en daar is nog niemand. Alweer hebben we geluk. Onze tent staat weer. Voor de laatste keer, maar dat weten we zelf nog niet. We gaan vlug naar het strand en genieten nog tot kwart voor 8 van onze drankjes, de chips, de zon, het uitzicht, de mensen van diverse pluimage en van elkaar of course!
We gaan naar huis.
Het is alweer zondag en we besluiten om naar het vliegveld te fietsen, om onze vlucht te reconfirmeren. We weten al dat we 8 augustus terug kunnen vliegen. Twee jaar geleden was het een heel gedoe, om fietsdozen te bemachtigen voor onze vlucht vanuit Vancouver. We willen, die problemen voor zijn en gaan op onderzoek uit. Hier in Seattle is alles beter geregeld. Fietsdozen kunnen we op het vliegveld kopen en ook kunnen we morgen al mee naar Amsterdam. Gelukkig wisten we, dat de Thalys naar Antwerpen moeilijker te verzetten is. We zeggen gewoon, dat we een paar dagen in Amsterdam willen blijven (de trein naar Antwerpen nemen we toch niet). En zo gezegd, zo gedaan en zit ik nu te bloggen op het vliegveld. Alles is al ingepakt en- gecheckt! We komen eraan!
Tussen Olympia en Lacey is helaas geen camping. Iemand wijst ons de weg naar twee motels. Het eerste heeft nog lege kamers met alles erop en eraan (magnetron, wifi, koelkast, t.v., bad, handdoeken en een goed breed bed) voor een mooi prijsje. Dat goed bed heeft mijn rug nodig, want die deed gisteren een beetje au, au. Komt dat, omdat we nu echt aan het relaxen zijn? Wel komt Peeetje lachend terug van the office (de internetverbinding was daar sneller). 'n Oudere vrouw in een mooie blauwe jas met alleen een plastic tasje checkte in. De Chinese eigenaar vroeg haar: " No guests tonight?" Gelukkig was haar antwoord "No", want ze kreeg de kamer naast ons. Waar zijn we nu weer beland?
Zwarte zaterdag.
En zo fietsen wij op "zwarte zaterdag", na toch wel een onrustige nacht op de eerste echte warme dag in Washington, naar het Saltwater State Park, prachtig gelegen aan de kust en maar een kleine 10 km van het vliegveld. In de verte bergen met besneeuwde toppen. In onze tassen onze dagelijkse boodschappen. D.w.z. twee Budweisers, ' n fles rosé, een grote zak tortillachips ($2 only), pasta, kikkererwten of kidneybeans, broccoli, wortel, fruit, brood en (pinda)kaas. 'n Vrouw gilt naar mij als ik met mijn zwaarbeladen fiets naar beneden dender richting The Pacific: " Oh my God, you've to go up that hill?" Ik heb geen tijd om iets terug te roepen. Ik moet opletten. Het is zaterdagavond, er lopen kinderen rond. Eigenlijk is de camping vol, maar... er is hier één hiker- biker plekje en daar is nog niemand. Alweer hebben we geluk. Onze tent staat weer. Voor de laatste keer, maar dat weten we zelf nog niet. We gaan vlug naar het strand en genieten nog tot kwart voor 8 van onze drankjes, de chips, de zon, het uitzicht, de mensen van diverse pluimage en van elkaar of course!
Het is alweer zondag en we besluiten om naar het vliegveld te fietsen, om onze vlucht te reconfirmeren. We weten al dat we 8 augustus terug kunnen vliegen. Twee jaar geleden was het een heel gedoe, om fietsdozen te bemachtigen voor onze vlucht vanuit Vancouver. We willen, die problemen voor zijn en gaan op onderzoek uit. Hier in Seattle is alles beter geregeld. Fietsdozen kunnen we op het vliegveld kopen en ook kunnen we morgen al mee naar Amsterdam. Gelukkig wisten we, dat de Thalys naar Antwerpen moeilijker te verzetten is. We zeggen gewoon, dat we een paar dagen in Amsterdam willen blijven (de trein naar Antwerpen nemen we toch niet). En zo gezegd, zo gedaan en zit ik nu te bloggen op het vliegveld. Alles is al ingepakt en- gecheckt! We komen eraan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten