Weer thuis!

Na een goeie vlucht en snel bemachtigen van onze bagage en in elkaar zetten van de fietsen willen we met de trein naar Rotterdam! Melanie wilde ons komen halen, maar dit lijkt ons wat gemakkelijker. Eerst nog even op Schiphol een Starbucks koffie om onze korte nacht te compenseren, die we met onze laatste dollars kunnen betalen. Maar shit happens, vooral bij de NS. Er is een wisselstoring tussen Leiden en Den Haag en wij mogen tegen normaal tarief met de Fyra mee, maar onze fietsen niet. Dat doen wij dus mooi niet en we worden van het kastje naar de muur gestuurd (wat een klotebaan als je NS-medewerker bent). Via Utrecht, er rijdt weer een trein of toch niet? Enfin, vele uren later zijn we dan toch op het station in Rotterdam, waar mijn overbuuf Hillie me toegilt. De Chinees is nog open en volgegeten, moe en zeer voldaan slapen we een gat in de volgende dag!

Werk aan de winkel. Peeetje haalt al het onkruid uit mijn wilde tuin (met inmiddels ook een vijver) en ik doe allerlei andere HKK-tjes (Huishoudelijke K*t Karweitjes)!



Weer thuis van alle hoge bergen

na 't zware trappen, ied're top. 

Willen we 's avonds moe gaan slapen

maar ook hier: wéér trappen op!

(Peeetje)

Nu zijn we in Oostvoorne. Wat een feest! Zon, zee (een nieuw strand, Maasvlakte 2), zoveel groen,  zwemmen in Oostvoornse meer en een gevulde koelkast (dank je wel lieve Melanie). We kunnen nu na twee dagen weer lopen in Pééétjes wilde tuin. Heel langzaamaan komen we in een normaal ritme. Ruimte om tijd te maken voor mijn andere passie: lesgeven in mijn eigen Remedial Teaching praktijk. Ik upgrade mijn LinkedIn account en maak een nieuw twitteraccount aan. @Annefiets gaat nu ook twitteren als @RTAvdLouw.

We komen eraan!

No guests tonight?
Tussen Olympia en  Lacey is helaas geen camping. Iemand wijst ons de weg naar twee motels. Het eerste heeft nog lege kamers met alles erop en eraan (magnetron, wifi, koelkast, t.v., bad, handdoeken en een goed breed bed) voor een mooi prijsje. Dat goed bed heeft mijn rug nodig, want die deed gisteren een beetje au, au. Komt dat, omdat we nu echt aan het relaxen zijn? Wel komt Peeetje lachend terug van the office (de internetverbinding was daar sneller). 'n Oudere vrouw in een mooie blauwe jas met alleen een plastic tasje checkte in. De Chinese eigenaar vroeg haar: " No guests tonight?" Gelukkig was haar antwoord "No", want ze kreeg de kamer naast ons. Waar zijn we nu weer beland?
Zwarte zaterdag.

En zo fietsen wij op "zwarte zaterdag", na toch wel een onrustige nacht op de eerste echte warme dag in Washington, naar het Saltwater State Park,  prachtig gelegen aan de kust en maar een kleine 10 km van het vliegveld. In de verte bergen met besneeuwde toppen. In onze tassen onze dagelijkse boodschappen. D.w.z. twee Budweisers, ' n fles rosé, een grote zak tortillachips ($2 only), pasta, kikkererwten of kidneybeans, broccoli, wortel, fruit, brood en (pinda)kaas. 'n Vrouw gilt naar mij als ik met mijn zwaarbeladen fiets naar beneden dender richting The Pacific: " Oh my God, you've to go up that hill?" Ik heb geen tijd om iets terug te roepen. Ik moet opletten. Het is zaterdagavond, er lopen kinderen rond. Eigenlijk is de camping vol, maar... er is hier één hiker- biker plekje en daar is nog niemand. Alweer hebben we geluk. Onze tent staat weer. Voor de laatste keer, maar dat weten we zelf nog niet. We gaan vlug naar het strand en genieten nog tot  kwart voor 8 van onze drankjes, de chips, de zon, het uitzicht, de mensen van diverse pluimage en van elkaar of course!

We gaan naar huis.
Het is alweer zondag en we besluiten om naar het vliegveld te fietsen, om onze vlucht te reconfirmeren. We weten al dat we 8 augustus terug kunnen vliegen. Twee jaar geleden was het een heel gedoe, om fietsdozen te bemachtigen voor onze vlucht vanuit Vancouver. We willen, die problemen voor zijn en gaan op onderzoek uit. Hier in Seattle is alles beter geregeld. Fietsdozen kunnen we op het vliegveld kopen en ook kunnen we morgen al mee naar Amsterdam. Gelukkig wisten we, dat de Thalys naar Antwerpen moeilijker te verzetten is. We zeggen gewoon, dat we een paar dagen in Amsterdam willen blijven (de trein naar Antwerpen nemen we toch niet). En zo gezegd, zo gedaan en zit ik nu te bloggen op het vliegveld. Alles is al ingepakt en- gecheckt! We komen eraan!

Vakantiefietsen!

Na Portland zijn we echt aan het vakantiefietsen. We maken zo'n 70, 80 km per dag. Er staat geen druk op. We staan niet al te vroeg op, ontbijten op ons gemak en zien wel waar we terecht komen. We volgen de spoorlijn, die langs de oude highway 99 loopt. Veelkleurige bloemen in de berm en ook rijpe bramen in overvloed. Onze versnellingen gaan maar heel af en toe in het kleinste verzet. We komen prachtige, rustige plaatsen tegen met op iedere hoek wel een garage- of yardsale. We drinken koffie bij Starbucks, halen mail op, downloaden de krant voor ' s avonds en genieten van een overheerlijke lunch bij een Mexicaan of in een 'dining' (met tafels met banken zoals in Seinfeld). En nu lacht Mount Rainier ons toe. In het Lewis and State Park staat onze tent in een oerbos, langs the Cowlitz River. De Cowlitz indianen woonden hier vroeger en bouwden 7 winter dorpen.  's Avonds maken we ons eigen prutje aan de picknicktafel. En zo komen we langzaamaan in de buurt van het vliegveld vlakbij Seattle. We ruiken de stal!

bramen plukken

Mount Rainier

Eerste lekke band!

We moesten een klein stukje over de snelweg. Ik hoorde een hard geluid van ijzer op ijzer (zag niks) en toen ik ging zwalken, begreep ik het: lekke tube! Ik gilde en zwaaide naar Peeetje, maar die reed vrolijk verder. Na enige tijd keek hij in zijn spiegel, zag mij niet, stopte en kwam teruggefietst. En mijn geweldige fietsmaatje, ik heb hem daarop uitgezocht, repareerde onze eerste lekke band na 2600 km in een handomdraai. Die vieze handen werden schoongespoeld in de rivier. Toch vandaag nog 67 km relaxed gefietst.

gelukkig staat de deur open

na een dag fietsen, zwemmen in de rivier

Longing for Rotterdam?

Portland doet ons aan Rotterdam denken. Er is zelfs een hefbrug. We zien veel fietsers en vintage winkels. Peeetje zegt altijd: "Wat je thuis laat, is mooi meegenomen." Dus...........ik koop helemaal niks. Ik kan echt niet met oude kastjes, kleren, schoenen en andere zooi aan de haal gaan. Ik zie zelfs een stuk van het wandmeubel van mijn ouders. Wat was mijn moeder trots toen haar oude dressoir de deur uitging en het wandmeubel in haar kamer stond. Toen ze overleed konden we het aan de straatstenen niet kwijt en nu betaal je er een vermogen voor! In Nederland zag ik het pas op een website en hier staat het voor best veel dollars in The Vintage Pink (en wat zou ik het graag willen hebben in mijn huisje in Happy Village (Blijdorp) in Rotjeknor.

We worden in Milwaukie gastvrij onthaald door Gerda en Allen, die we twee jaar geleden ontmoet hebben op The Kathy Trail in Missouri. Gerda (original from Zwitserland) begeleidt ons de stad uit, langs de rivier. Again we have a lot of fun! Thank you so much Gerda and Allen!